Gulo

     Malinaw pa rin sa akin ang lahat ng aking alaala; pagkalabas mo ng kalye ay para kang nasa drama ni Coco Martin na kung saan nagsisimula ang araw sa pagbabato ng balisong sa bawat isa. Siyempre kasama sa main cast si Tatay! Siya lang naman ang dinadakila ng mga kapitbahay namin pagdating ng alas-dos ng umaga dahil sa mga binibenta niyang mga paketeng parang ticket papuntang langit. Kapag natapos ang bentahan ay siya namang nakawan ng mga pakete kapag sumabit ang biyahe. Kapag ayaw mo namang magpanakaw, buhay mo na lang ang pantubos gamit ang balisong... basta, ikaw na lang ang bahalang pumili sa dalawa.

     Hindi na ako nagtataka sa estado ng buhay namin ngayon. Oo, kumikita si Tatay, pero kanya lang 'yon; ipangbibili niya kasi ng mga luho niya. Siya rin naman kasi ang numero unong panatiko ng mga binibenta niya. Si Nanay naman, ayon, artista rin, pero 'di ko talaga alam kung ano ba talaga kasi mas malabo pa sa kulay ng ilog Pasig 'yong uri ng trabaho niya. Paulit-ulit, pero laging mainit ang mga binabato niyang linya sa araw-araw; na kesyo lecheng buhay daw 'to, wala namang magandang nangyari sa buhay namin... Araw-araw, kung hindi raw kawali, labada naman daw ang kaharap niya. Wala naman daw siyang sinasahod sa pagiging nanay niya sa amin ni Tatay.

     Ilang beses na rin daw niyang natanong sa sarili niya kung ilaw ng tahanan ba talaga ang tingin namin sa kanya o katulong. Buti pa nga raw ang katulong may sinasahod eh. Siya, wala na raw siyang mabili para sa sarili niya, matustusan niya lang daw ang mga kailangan ng buong pamilya dahil nagsosolo sa kita si Tatay. Napapabayaan niya na rin daw ang sarili niya. Pabigat daw kami ni Papa. Wala raw kaming silbi sa bahay dahil napakatatamad namin.

     Dumating din sa punto na takas na takas na siya sa mga responsibilidad niya sa buhay. Naglayas siya sa bahay namin at ang huling sinabi niya ay "wala ka nang ina, mga p***ngina niyo!" Punong puno ako ng pagtatanong sa sarili noong mga panahon na 'yon... na sana may mas nakatatanda akong kapatid na pwede kong mapagtanungan... P*** daw siya Kuya? Si Mama, gano'n daw siya?

     Magulo at masakit pa rin sa damdamin. Maliit pa ako noong mapagsabihan ng mga gano'ng bagay; hindi ko maintindihan kung anong ginawa kong mali pero pakiramdam ko'y kasalanan kong mabuhay... na ako ang pinaka-kontrabida sa lahat nang 'di ko alam ang dahilan; na sana ay hindi nila kinailangang magsama para lamang sa paglaki ng isang supling. Parang dalawang drama sa telebisyon na pilit pinagsasama kahit magkaiba ang time slot ang buhay ko.

(For Creative Non-Fiction purposes only)

D#1

          Hindi ko talaga kayo maintindihan! Namumuhay naman kami ng marangal, pero pilit niyo kaming binubura sa mundo. Palibhasa, may pribilehiyo ang iba sa inyong mamuhay ng masagana; nang 'di naghihirap, nang 'di nagtatrabaho! Kami, kahit anong kayod namin, kahit saan kami lumapit, kahit ilang lugar na ang mapuntahan namin, pare-parehong mababa ang tingin niyo sa amin. Magnanakaw, salot, simula ng kasamaan... kayo na bahalang nagdagdag! Tutal magaling naman kayong mang-apak at manghusga, 'di ba?

         Pero hindi ko rin maintindihan 'yong sarili ko; oo nagagalit ako sa ginagawa niyo sa amin, pero hindi ko kayo kayang labanan. Hindi ako kagaya ng kapatid kong pula na bigla-biglang aatake. Alam niyo ba kung bakit? Kasi naniniwala akong hindi niyo kami sasaktan dahil pare-pareho tayong biniyayaan ng buhay... pero sa tuwing naaalala ko ang kapaitang handog niyo sa aking mga kalahi, doon ko napagtatantong hindi dapat basta-bastang binibigay ang tiwala... kahit sa mga edukado, o malalaking tao pa.

- Itim na Langgam

(for literary purposes only)

Minute

At 5:59 AM, she's awake

staring at the ceiling

for 8 hours straight

wondering;

how sleep failed her

to temporarily take her away

from the all the demons

that's surrounding her;

how fast-paced life is

from four to three

maybe it's supposed to be;

how black and sadness

are the triggers

to sad poetry;

how indecisive a man is

to let go of what's essential

and keep what's not worthwhile

That one minute left

before six o'clock;

She decided to give up

because in order to win big battles,

you must have to lose small ones

- koralike

(Feb. 19, 2016, 6 AM)

11:50 PM

An hour ago, he left

without telling her why

leaving trails of shattered hearts

and reopened scars

Half an hour ago, she's left confused

to walk away or try harder

because he failed to prove her

that forever exists

At 11:00, she finally realized

that the heartbreaks from the flowerboy

that she admired for four years

is nothing compared

to what happened tonight

11:05 PM, she's stuck in between

having a strong mind

and a fragile heart

that made her lost soul

broken for once more

At 11:15 PM, she can't believe

having no boyfriend would still hurt

not because of young lads

but about her Dad

responsible for her first heartbreak

11:30 PM, she's chaotic;

wondering if she, still,

can trust boys

or forever shut the doors

At 11:40 PM, she's a mess

if her King will come back

for even if he left her princess

she would still wait

for the King's return

hoping that even he failed

to prove the existence of forever

he'll turn "Happily Ever After"

to reality

11:50, she's weary

she'll try to sleep

because tonight,

the world has ended for her

and will start again

in the morning

- koralike
(Feb. 18, 2016, 11:50 PM)

Kuwentong Kamay

     Tirik ang araw sa bayan ng Sanip kaya't nagtampisaw sina Juan at Maria sa ilog. Sumama rin sila Pedro at Monching; sina Felgario at Montessa; sina Dodong at Sunay. Ligo, banlaw. Ligo, banlaw. Unti-unti silang dumadami kaya't ang ilog ay unti-unti ring dumudumi. 'Di ito alintana sa kanila kaya't tuloy lang sila sa pagtatampisaw na para bang bawat lublob sa ilog ay siyang paghahanap ng sagot sa mga katanungang sa simula pa lang ay kaya na nilang sagutin; ngunit ayaw lang nilang tanggapin.

     Dumating din ang araw na hindi na sila maaaring magtampisaw sa ilog. Kasing itim na ito ng kaluluwa nila; ngunit walang may gustong linisin iyon. Marami nang sumubok, pero wala namang nagawa kundi titigan lang ang mga dumi na makipaglaro sa tubig.

     Nag-antay sila ng mahabang panahon para may magkusang-loob na manguna sa paglilinis, ngunit wala pa rin. Dumumi na rin ang paligid at nagkaroon ng epidemya. Naging desperado na ang mga tao sa paghahangad ng kalinisan, ngunit wala pa ring may gustong magtrabaho para dito.

     Napakaitim na ng Sanip ngayon. Bulag pa rin ang mga tao sa pagpili ng taong magsisimula ng pagbabago. Sa totoo lang, hindi nila kailangang pumila o mag-antay. Alam na nila iyon sa simula pa lang. Nasa kamay nila ang kalinisan; nasa kamay nila ang pagbabago. Takot lang silang mabahiran ng dumi ang mga kamay nilang iyon. Alam nilang kahit sinong manguna sa pag-lilinis, kung walang may gustong magsimula sa sarili nila ay walang patutunguhan ang lahat. Pero wala eh, gano'n talaga sa Sanip.
     Ay baliktad pala. Parang mga utak nating mga Pilipino ngayon. Bansa nga pala; hindi bayan. 'Pinas' nga pala; hindi 'Sanip'.

[ Sinulat ko 'to no'ng May 5, 2016. Alas-tres na yata ng umaga no'n at 'di pa rin ako makatulog. Nilaan ko na lang ang oras sa pagbuo ng kwento since malapit na rin ang eleksyon no'n. 9 AM ng May 6, 2016 nang pinost ko 'to sa Facebook para magsilbing gabay sa ninanais ng karamihan na 'pagbabago' na nasa kamay lang talaga natin. :) ]

I'm Not Your Fairytale

I am not a damsel in distress just waiting for a

knight in shining armor to come and rescue me

from the drudgery and misery.

I am myself’s own hero.

I fight all those who try to hurt me because

that’s a lot easier than to wait for someone

to save me.

I conquer every fears I have even of it means

I’ll have to have cuts and bruises ad endure

every pain.

I know I look weak.

I look as if I’m going to stumble

with just a snap of your finger.

I know I mumble with words

everytime people throw sarcasms at me.

I certainly get hurt but those are just

too shallow for me to scream in agony.

I’m not a princess in stilettos, a tiara, and a fancy dress.

I chose to be in my ripped jeans and sneakers.

I don’t want to wait in vain

for a prince charming to arrive

on his white horse.

I’m not just simply waiting for a kiss

and expecting that a happily ever after

will follow.

I’m not even dreaming of a prince.

All I want is someone who’ll never

feel scared to stay at my side;

someone who’ll jump at every chance

of adventure with me.

All I ever want to be

is a princess

not built in imaginary land

of fairies and castles.

A princess who traveled

the path that few dared

to choose for her

happily ever after.

Abby Arreitavlas 031616

via Betsin-artparasites

Paradox

Dahil ang buhay ay walang katapusang pagtatanong at paniniwala. Hindi ito katulad ng papalubog na raw sa dapit-hapon na maaasahan mong babalik pagsapit ng umaga.

Walang kasiguraduhan.

Palaging maiipit sa tanong na paano at bakit.

Mabubuhay sa walang katapusang pagtatanong at sa walang hanggang paniniwala— na palaging may pagbabalik sa bawat pag-alis, na may pagbati sa bawat paalam, na palaging may ngiti sa bawat pagluha, na palaging may posibilidad sa pagkakataon, na palaging may magbubukas sa bawat pagsara. Palaging may kasama ang isa pa.

Hindi maaaring wala.

Palaging may oo sa bawat paghindi, tama sa mali, Malabo at malinaw. Kailangan mo lang kumapit sa mga bagay na minamarapat mong paniwalaan.

Kailangang maniwala sa tinitimo ng puso.

Dahil ganoon ang buhay; palaging bumubuo ng posibilidad ang bawat pagtatalik ng paniniwala at pagtatanong.

Natatapos lang ang pagtatanong at posibilidad kapag tumigil ka sa patuloy na pagsubok.

Angelica Diano Morante

via The Artidope