Minute

At 5:59 AM, she's awake

staring at the ceiling

for 8 hours straight

wondering;

how sleep failed her

to temporarily take her away

from the all the demons

that's surrounding her;

how fast-paced life is

from four to three

maybe it's supposed to be;

how black and sadness

are the triggers

to sad poetry;

how indecisive a man is

to let go of what's essential

and keep what's not worthwhile

That one minute left

before six o'clock;

She decided to give up

because in order to win big battles,

you must have to lose small ones

- koralike

(Feb. 19, 2016, 6 AM)

11:50 PM

An hour ago, he left

without telling her why

leaving trails of shattered hearts

and reopened scars

Half an hour ago, she's left confused

to walk away or try harder

because he failed to prove her

that forever exists

At 11:00, she finally realized

that the heartbreaks from the flowerboy

that she admired for four years

is nothing compared

to what happened tonight

11:05 PM, she's stuck in between

having a strong mind

and a fragile heart

that made her lost soul

broken for once more

At 11:15 PM, she can't believe

having no boyfriend would still hurt

not because of young lads

but about her Dad

responsible for her first heartbreak

11:30 PM, she's chaotic;

wondering if she, still,

can trust boys

or forever shut the doors

At 11:40 PM, she's a mess

if her King will come back

for even if he left her princess

she would still wait

for the King's return

hoping that even he failed

to prove the existence of forever

he'll turn "Happily Ever After"

to reality

11:50, she's weary

she'll try to sleep

because tonight,

the world has ended for her

and will start again

in the morning

- koralike
(Feb. 18, 2016, 11:50 PM)

Kuwentong Kamay

     Tirik ang araw sa bayan ng Sanip kaya't nagtampisaw sina Juan at Maria sa ilog. Sumama rin sila Pedro at Monching; sina Felgario at Montessa; sina Dodong at Sunay. Ligo, banlaw. Ligo, banlaw. Unti-unti silang dumadami kaya't ang ilog ay unti-unti ring dumudumi. 'Di ito alintana sa kanila kaya't tuloy lang sila sa pagtatampisaw na para bang bawat lublob sa ilog ay siyang paghahanap ng sagot sa mga katanungang sa simula pa lang ay kaya na nilang sagutin; ngunit ayaw lang nilang tanggapin.

     Dumating din ang araw na hindi na sila maaaring magtampisaw sa ilog. Kasing itim na ito ng kaluluwa nila; ngunit walang may gustong linisin iyon. Marami nang sumubok, pero wala namang nagawa kundi titigan lang ang mga dumi na makipaglaro sa tubig.

     Nag-antay sila ng mahabang panahon para may magkusang-loob na manguna sa paglilinis, ngunit wala pa rin. Dumumi na rin ang paligid at nagkaroon ng epidemya. Naging desperado na ang mga tao sa paghahangad ng kalinisan, ngunit wala pa ring may gustong magtrabaho para dito.

     Napakaitim na ng Sanip ngayon. Bulag pa rin ang mga tao sa pagpili ng taong magsisimula ng pagbabago. Sa totoo lang, hindi nila kailangang pumila o mag-antay. Alam na nila iyon sa simula pa lang. Nasa kamay nila ang kalinisan; nasa kamay nila ang pagbabago. Takot lang silang mabahiran ng dumi ang mga kamay nilang iyon. Alam nilang kahit sinong manguna sa pag-lilinis, kung walang may gustong magsimula sa sarili nila ay walang patutunguhan ang lahat. Pero wala eh, gano'n talaga sa Sanip.
     Ay baliktad pala. Parang mga utak nating mga Pilipino ngayon. Bansa nga pala; hindi bayan. 'Pinas' nga pala; hindi 'Sanip'.

[ Sinulat ko 'to no'ng May 5, 2016. Alas-tres na yata ng umaga no'n at 'di pa rin ako makatulog. Nilaan ko na lang ang oras sa pagbuo ng kwento since malapit na rin ang eleksyon no'n. 9 AM ng May 6, 2016 nang pinost ko 'to sa Facebook para magsilbing gabay sa ninanais ng karamihan na 'pagbabago' na nasa kamay lang talaga natin. :) ]